Voorbereidingstips

Een jaar geleden woonde ik in Ghana, samen met mijn verloofde. We wilden allebei weer studeren en wilden dat niet in Ghana doen. In eerste instantie wilde ik graag naar Europa en Gaspar naar Amerika. Ik besloot daarom ook eens te kijken wat Amerika te bieden had en kwam uiteindelijk terecht bij ‘Food Policy and Applied Nutrition’ (voedselbeleid en toegepaste voedingskunde) aan Tufts University.  De studie leek me geweldig maar nadat ik op het kopje ‘tuition’ (schoolgeld) had geklikt sloot ik de pagina al snel weer. Dit soort bedragen kon ik nooit bij elkaar krijgen! 

En toch bleef deze studie in mijn hoofd ronspoken en vond ik uiteindelijk studiebeurzen die zo hoog waren dat ik er in ieder geval een deel van het schoolgeld mee kon betalen. Ik meldde me aan voor Fulbright, deed het motivatiegesprek en won! Ik kreeg ook twee andere beurzen en besloot er dus voor te gaan. Aanstaande donderdag vertrek ik voor twee jaar naar Boston!

Deze blog is bedoeld om jullie op de hoogte te houden van hoe het me daar vergaat. Ik hoop dat mensen die zich volgend jaar aanmelden voor Fulbright (zeker doen!) of die in Amerika gaan studeren er ook wat aan hebben en daarom wil ik in deze eerste blog wat tips met jullie delen die jullie wellicht zullen helpen tijdens jullie voorbereiding.

Vraag een beurs aan

Ik kan me voorstellen dat de hoogte van het schoolgeld veel mensen (net als mij) in eerste instantie afschrikt. Toch zijn er best een aantal beurzen beschikbaar voor mensen die in  Amerika gaan studeren. Het aanvragen kost even wat tijd en moeite maar hey, het gaat vaak om een paar duizend euro! Kijk in ieder geval eens op de sites van Fulbright (deadline: 28 januari 2016), het Muller fonds (deadline 1 april), de Fundatie van de Vrijvrouwe van Renswoude, en die van de universiteit waar je heen wil. Vaak bieden die ook wel vormen van financial aid en/of research/teaching assistantships aan.

De Fulbright beurs, uitgereikt door de Amerikaanse ambassadeur dhr. Broas

Zorg dat je al je spuiten hebt

Als  ik in die korte tijd dat ik met Amerika(nen) te maken heb gehad één ding over dat land en de mensen heb geleerd is het wel dat ze heel erg bang zijn voor rechtzaken en dat ze daarom alle risico’s gedekt willen hebben door middel van formulieren, formulieren en nog meer formulieren. Het ergste was die van mijn injecties. Ik moest daarop bijvoorbeeld bewijs leveren dat ik  TBC vrij ben. Daarvoor moest je volgens het formulier eerst een huidtest doen. Als die positief is betekent dat dat je antistoffen in je bloed hebt maar dat hoeft niet per se door een infectie te komen. Dat kan ook gebeuren omdat je al gevaccineerd bent (zoals ik). Om een infectie uit te sluiten moet je in het geval van een positieve huidtest nog een longfoto doen.  In mijn geval mocht ik in Nederland geen huidtest doen omdat ik net uit Ghana terug was en heb daarom gelijk een longfoto laten maken. Daaruit bleek dat ik geen infectie had maar toen ik dit goede nieuws doorgaf aan de ‘immunization administrator’ van de universiteit vertelde ze mij dat ik in dat geval toch een verklaring van een positieve (!) huidtest moest hebben. Daaruit blijkt wel dat het niet om de ziekte gaat, want er was al gebleken dat ik die niet heb, maar om het volgen van het protocol.  Ik ben op mijn motortje heel Bolga (de stad in Noord Ghana waar Gaspar en ik woonden) af gegaan op zoek naar een medisch laboratorium dat zo’n test kon doen. Tevergeefs. Tientallen mails en een paar weken na de deadline heb ik in Nederland de test gedaan en was hij inderdaad positief. De mevrouw van de vaccinaties was helemaal tevreden.

Neem je telefoon niet mee naar de Amerikaanse ambassade

De fulbright beurs biedt je niet alleen een heleboel geld, maar ook heel veel ondersteuning bij de visum procedure etc. We hadden van Fulbright duidelijke instructies gekregen over het aanvragen van een visum en in die instructies stond ook wel dat het meenemen van je telefoon, laptop of andere elektrische apparaten ‘vertraging of eventuele weigering’ op kon leveren bij de ambassade. Ik dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen en dat ‘vertraging’ waarschijnlijk zou betekenen dat je drie minuten langer zou doen over de toelatingsprocedure en dat er alleen sprake van ‘weigering’ zou zijn als zij spionage apparatuur in je laptop zouden vinden. Niets was minder waar.

Zo gauw je bij de Amsterdamse ambassade aankomt en je met het luidsprekertje in de muur communiceert is de eerste vraag wat je komt doen en de tweede of je elektrische apparatuur bij je hebt. Als het antwoord op die tweede vraag ‘ja’ is word je verzocht aan de kant te gaan staan. Terwijl ik netjes aan de kant stond mochten andere mensen die geen mobieltjes bij zich hadden wel door de zware deur naar binnen en zag ik door het grote raam dat ze binnen een paar minuten door de veiligheidsprocedure heen waren en in de ‘echte’ ambassade plaats namen. Ik stond inmiddels al een half uur in de regen maar had geleerd dat je vooral niet zelf op het belletje moest drukken om te vragen waarom je niet naar binnen mocht want dan kreeg je een snauw.
Ik dacht dat er misschien een andere veiligheidsmedewerker bij moest komen die wel bevoegd was om mobieltjes in te nemen maar dat bleek helemaal niet waar. Na drie kwartier te hebben gewacht lieten dezelfde twee medewerkers me naar binnen die er al die tijd al waren geweest. Volgens mij was het gewoon een straf.
Eenmaal binnen werd de sfeer gek genoeg gekenmerkt door één en al Amerikaanse vriendelijkheid. Na twee loketjes en nog wat wachttijd was ik daar binnen een uur weg en kreeg ik na twee dagen mijn paspoort keurig netjes terug. Met visum!

PS: Mocht je er nou bij de ambassade achter komen dat je telefoon toch nog in je zak zit, geef hem dan af bij één van de nabijgelegen musea (de Amerikaanse ambassade zit aan het museumplein) of restuarants. Die schijnen ze best voor je te willen bewaren en dat scheelt je veel ‘straftijd’.