Mijn Food Lens

Mijn leven hier staat in het teken van food. Mijn lessen gaan nergens anders over, het is het favoriete gespreksonderwerp van mijn studiegenoten en het is dé Amerikaanse manier om nieuwe mensen te leren kennen. 

De school waar ik naartoe ga biedt verschillende programma’s aan. Sommige studenten storten zich op de scheikundige kant van voedingsstoffen, anderen willen diëtiste worden, weer anderen houden zich bezig met de voedselproductie (landbouw) en ik doe voedselbeleid en toegepaste voedselkunde. Waar ik dan over leer? Bijvoorbeeld over het voedselbonnen programma in Amerika. Ik hoor je bijna denken: voedselbonnen?

Ja, sommige mensen in Amerika krijgen subsidies van de regering om eten te kunnen kopen. Die mensen krijgen een soort speciale pinpas waarmee ze in bepaalde winkels boodschappen kunnen doen. Gemiddeld ontvangen zij $133 per persoon per maand. Als je pas een maandje in Amerika bent en dingen door een ‘food lens’ bekijkt (zoals ik) valt het je ineens op hoe veel winkels er zijn die groot op hun winkelruiten hebben staan dat ze zulk soort ‘EBT’ cards accepteren. Dat is best slim bekeken van die winkeliers want 15% van de Amerikaanse bevolking (46 miljoen mensen) zijn afhankelijk van SNAP om hun eten te kunnen kopen! Best schokkend!

Amerikaans voedselbeleid vormt één helft van wat ik op school leer. De andere helft is gericht op internationaal voedselbeleid en dat is natuurlijk waar ik mij vooral in interesseer en waar ik me na dit semester ook in ga specialiseren. De afgelopen week ging het in het kader daarvan natuurlijk vooral over de duurzame ontwikkelingsdoelen waar Koning Willem Alexander, de Paus, Shakira en een heleboel andere mensen het de afgelopen week in New York over gehad hebben. Tufts staat wereldwijd bekend om zijn expertise wat voeldselbeleid betreft en één van mijn professors zit daarom in de adviescommissie die gaat over het bepalen van de indicatoren waarmee ze bijvoorbeeld doel 2 (uitbannen van honger) gaan meten, de komende 15 jaar. Ik vind het echt geweldig om les te hebben van iemand die zo dicht bij het vuur zit.

Maar ook buiten school leer ik Amerika kennen door een food brilletje. Het werd mij al snel duidelijk dat koffie drinken en uit eten gaan de voornaamste manieren zijn om Amerikanen te leren kennen. Ik had zelf eerlijk gezegd wel wat vooroordelen over Amerikanen en dacht dat het altijd heel veel chit chat was en weinig diepgang. Tot nu toe valt dit echter heel erg mee. Ik heb het gevoel dat dit vooroordeel voortkomt over het verschil tussen Amerikanen en Nederlanders wat betreft het eerste contact. Voor Nederlanders (mijzelf inbegrepen) is het toch wat onwennig om na vijf minuten met iemand gepraat te hebben voor te stellen om eens samen koffie te gaan drinken. Ik heb het idee dat velen van ons dat toch na een aantal ontmoetingen pas zouden doen maar hier is het me al een aantal keer overkomen.

Iets vergelijkbaars gebeurde toen ik uit eten ging met een stel uit de kerk. We hadden vorige week afgesproken om gisteren samen uit eten te gaan. Toen we het een paar uur van tevoren hadden over de tijd en het restaurant waar we elkaar zouden zien deelden ze mee dat ze hun buren ook hadden uitgenodigd. Ik denk dat ik dat in Nederland niet zou hebben gedaan omdat ik of quality time met vrienden alleen wil of omdat ik bang ben dat het ongemakkelijk situaties oplevert maar het werd een heel gezellig diner.

Op dit moment is dat Amerikaanse gemak van het eerste contact leggen dus alleen maar een voordeel voor mij en de Amerikaanse gewoonte om onbekenden gelijk uit te nodigen voor een kop koffie juist een handig middel om snel nieuwe mensen te leren kennen. Nu maar snel leren koffie drinken…